Vaak hoor ik van mensen die ernstig ziek zijn dat ze zich regelmatig zo eenzaam voelen. Dat is ook niet zo gek: ze maken iets heel heftigs mee en niemand kan precies voelen en begrijpen hoe dat voor die persoon is. De persoon die weet dat hij gaat sterven moet uiteindelijk van alles en iedereen afscheid nemen terwijl de rest door zal gaan. Dat is logischerwijs een heel eenzaam proces.
Maar er is nog iets dat vaak bijdraagt aan de eenzaamheid. Iets waar we als naasten wat aan kunnen doen. Het blijkt namelijk dat we als naasten vaak stoppen met delen van wat ons bezig houdt op het moment dat de ander ernstig ziek is. En dat is op zich niet zo gek. Als je naaste ongeneeslijk ziek is, dan kunnen je eigen dagelijkse probleempjes nogal onnozel voelen en daar wil je dan niet over klagen. De ruzietjes met je puberende kind vallen tenslotte in het niet bij wat die ander doormaakt. En als je iets heel leuks te vertellen hebt, dan kan het ook erg lastig voelen om dat te delen met iemand die zo’n moeilijke tijd doormaakt. Want dan voelt dat erg oneerlijk en ben je bang om de ander er mee te kwetsen. Dan wil je dat de ander niet extra onder zijn neus wrijven.
Zelf maakte ik dit mee met mijn beste vriendin. Ik raakte zwanger in de periode waarin zij te horen kreeg dat ze uitgezaaide melanoomkanker had. Het nieuwe leven in mijn buik leek onmogelijk te verenigen met haar doodsvonnis. Ik wist niet hoe ik dit met haar moest delen, wilde haar ellende en verdriet niet nog groter maken. Zij had zelf tenslotte ontzettend graag moeder willen worden. En dus kwam er een afstand die helemaal niet paste bij onze vriendschap. Na een paar maanden van ongemakkelijkheid hebben we dit gelukkig met een heel mooi gesprek en vele tranen kunnen doorbreken en vanaf dat moment vonden we een weg om deze tegenstrijdige processen samen te delen en naast elkaar te laten bestaan. Geluk en diep verdriet afgewisseld en soms hand in hand.
Stoppen met delen bij iemand die ongeneeslijk ziek is, zorgt ervoor dat die ander het gevoel heeft al niet meer mee te doen. Een cliënt zei tegen mij “het lijkt wel alsof ik al dood ben”. Mijn advies is dus: blijf toch delen wat er in jouw leven speelt, ook als dat ongemakkelijk voelt. Of benoem anders in ieder geval dat je dit lastig vindt en vraag dan wat de ander hierin fijn vindt. Zorg dat je met elkaar in contact blijft en sluit de ander niet onbedoeld buiten. Deel het leven met elkaar nu dat nog kan. Wie weet hou je er, net als ik, nog heel mooie herinneringen aan over ook.